مقامات عرفانی امام حسین علیه السلام

 
 شفا یافتن فطرس ملک
  هنگامی که امام حسین علیه السلام متولد شد، خداوند هزار ملک را به همراهی جبرییل امین از برای تهنیت و مبارک باد، حضور خاتم انبیاء صلی الله علیه و آله و سلم فرستاد و جبرییل چون هبوط به زمین کرد با فطرس ملک که از جمله‌ی فرشتگان مقرب بود ملاقات کرد.فطرس از جمله‌ی ملکه‌ی عرش بود و به دلیل تاخیر در اجرای امری از اوامر الهی (و ترک اولی) مورد غضب خداوند قرار گرفت و پرودگار او را مخیر نمود که عذاب خویش را در دنیا ببیند یا اینکه در آخرت گرفتاری شود و او عذاب دنیا را اختیار نمود، زیرا که عذاب دنیا موقت و زودگذر و گرفتار آخرت سرمد و تمام‌نشدنی است.پس خداوند پر و بال او را درهم شکست و در یکی از جزایر دورافتاده افکند و دود عظیمی هم در آن جزیره ایجاد نمود تا او در اذیت باشد. و او در حدود هفتصد سال در آن جزیره معذب بود، تا اینکه جبرییل با هزار ملک هبوط به زمین کرده و دانست که امر مهمی در زمین روی داده است.پس از جبرییل سوال کرد: «با این همه شکوه و جلالت به کجا می‌روید؟» جبرییل پاسخ داد:«خداوند مولودی به پیامبر اسلام عطا فرموده و ما از برای تهنیت و عرض تبریک به حضور او می‌رویم.»فطرس عرضه داشت:«معلوم می‌شود که این مولود در نزد خداوند بسیار گرامی و معزز است» و آنگاه گفت:«ای جبرییل! مرا نیز به همراه خود ببر؛ شاید به برکت آن مولود معظم خداوند از سر تقصیر من بگذرد و مرا به مقام خویش برگرداند.»جبرییل تقاضای فطرس را پذیرفت و او را به همراه خود به حضور حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم آورد و بعد از عرض سلام و ابلاغ تبریک و تهنیت از طرف حضرت سبحان، حال فطرس را تذکر داد.فقال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم: «یا فطرس! امسح جناحک علی هذا المولود»پس رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: «ای فطرس! پر و بال خود را به قنداقه‌ی این مولود عزیز بکش».«فمسح فطرس جناحه علی الحسین علیه السلام فرده الله الی حالته الاولی.»«سپس فطرس پر و بال خویش را به قنداقه‌ی سیدالشهداء علیه السلام کشید و به مجرد این کار پر و بال شکسته‌اش به حالت اول بازگشت و مورد عفو خداوند سبحان قرار گرفت.»چون فطرس شفا یافت و بخشش خداوند را دریافت، بی‌نهایت شادمان گشت و گفت:

«ای رسول خدا! به جهت منتی که فرزندت حسین بر من دارد سه کار را تا روز قیامت برای او متعهد می‌شوم:1 - هر کس در هر کجا بر حسین سلام کند، فورا سلام او را به آن حضرت ابلاغ می‌کنم.2 - هر کس صلوات و درود و تحیت بر آن جناب بفرستد، صلوات او را به آن حضرت عرضه می‌دارم.3 - هر کس از خانه‌ی خویش به قصد زیارت حسین حرکت کند او را در راه از خطرات حفظ می‌کنم تا اینکه موفق به زیارت قبر آن بزرگوار شود.»و چون فطرس به طرف آسمان پرواز کرد می‌گفت:«من مثلی و انا عتاقه الحسین.»«چه کسی مثل من است و به مقام من نایل می‌شود و حال آنکه من آزاد شده‌ی حسین هستم.»  

منبع.کتاب کرامات و مقامات عرفانی امام حسین علیه السلام

سجده بر تربت امام حسین ع هفت حجاب را می‌درد و نمازمان را بالا می‌برد و موجب قبولی آن در درگاه احدیت می‌شود.معاویه بن عمار می‌گوید: حضرت صادق ع) پارچه‌ای (یا دستمالی دیبا به رنگ زرد داشت که در آن تربت ابی عبدالله الحسین (ع) بود. هنگام نماز آن را بر سجاده‌اش می‌ریخت و بر آن سجده می‌کرد؛ سپس فرمود: «السجود علی تربه الحسین (ع) یخرق‌الحجب السبع سجده بر تربت حسین هفت حجاب ـ پرده ـ را برمی دارد.»سجده بر خاک کربلا سنت و روشی است که از زمان ائمه (ع) تا امروز بین شیعیان رایج است شیعه عقیده دارد که سجده بر تربت حسین (ع) از سجده بر چیزهای دیگر بهتر و افضل است البته آن را لازم و فرض نمی‌دانند. بنابر تصریح بعضی از باحثین و محققین اولین کسی که بر تربت سیدالشهدا سجده کرد حضرت امام زین العابدین (ع) بوده است روایت شده که آن حضرت هنگامی که از دفن پدر شهیدش امام حسین (ع) فارغ‌گشت مشتی از تربت شریف پدرش را گرفت و از آن مهری ساخت که بر آن سجده کند و تسبیحی ساخت تا با آن تسبیح کند بعد از او امام باقر و امام صادق و امامان (ع) نیزنسبت به این تربت مقدس توصیه‌های فراوانی داشته‌اند، چنان که از اخبار و روایات «کامل الزیارات و «بحارالانوار» و غیره ظاهر و آشکار است در روایتی آمده است «حضرت صادق (ع) جز بر خاک و تربت حسین بر چیزی سجده نمی‌کرد. آن هم برای تذلل در محضر الله و استکانت به سوی او بود.»نکته مهمی که در اینجا قابل ذکر است این است که در ساختن مهر، از این تربت پاک دقت شود مهری که ساخته می‌شود باید ساده و صاف و خالی از نقش و نگار باشد و از نوشتن اسامی ایمه و یا عبارات دیگر جدا پرهیز شود که برخی از بزرگان و فقهای معاصر مانند آیه الله محمد حسین آل کاشف الغطاء و آیه الله العظمی بروجردی و آیه الله العظمی سید علی حسینی سیستانی نیز بر آن تاکید کرده و از نوشتن اسامی ایمه و کشیدن نقش و نگار و صورت بر روی آن منع فرموده بودند. چون این کار احیانا مورد نقد و طعن بر مذهب حقه می‌شود. منبع.کتاب تربت حسینی و قداست و شفابخشی آن      حائر حسینی چیست؟!   حائر در لغت از "حَیَر" گرفته شده است و به معنی گودالی است که آب در آن جمع می شود و حائر به مکانی گفته می شود که آب در آن جا جمع می شودو دوَران پیدا می کند.   قضیه از آن قرار است که:   متوکل عباسی در سال 236 ه.ق امر کرد که روضه مقدسه حضرت سیدالشهداء(علیه السلام) را با زمین هموار کردند و برای زراعت، آب به آن بستند، امّا هر چه سعی کردند آب به قبر مقدس جاری نشد و آبها به روی هم برمی گشتند. امر کرد که گاو ببندند و شخم بزنند. امّا گاوها نیز قدم از قدم برنداشتند و این سبب حیرت خلایق شد. لذا آن زمین را "حائر" نامیدند.   لا یجیب من شدة البکاء  یعنی فرد مصیبت زده از شدت گریه قادر به پاسخگوئی نباشد.   در مورد ملائکۀ حائر حسینی علیه السلام وارد شده است:   «إذا زرتم اباعبدالله فالزموا الصمت الا من خیر و ان الملائکه اللیل و النهار من الحفظة تحضر الملائکة الذین بالحائر فتصافحهم فلا یجیبونها من شدة البکاء»

  «هنگامی که امام حسین علیه السلام را زیارت می کنید دائماً سکوت اختیار کنید مگر بر کار خیر باشد و همانا ملائکۀ شب و روز از ملائکۀ حفظه نزد ملائکه ای که در حائر حسینی علیه السلام اند حاضر می شوند پس با یکدیگر مصافحه می کنند. شدت گریه ملائکۀ حائر به حدی است که قادر به پاسخگوئی نمی باشند.»   .کامل الزیارات: 86؛ بحارالانوار: 45/224  

    امالى از امام جعفر صادق علیه السلام روایت میکند که فرمود: تعداد چهار هزار ملک بزمین هبوط کردند تا در رکاب حسین بن على علیهما السلام قتال کنند ولى چون آن حضرت اجازه قتال به آنان نداد لذا ایشان مراجعت کردند و هنگامى بزمین هبوط نمودند که امام حسین(ع) شهید شده بود. آنان در حالى که غبار آلوده ‏اند تا روز قیامت نزد قبر امام حسین گریه میکنند و نام رئیس ایشان منصور است.   

در کتاب: امالى شیخ از امام جعفر صادق علیه السلام روایت میکند که فرمود:   وقتى کار امام حسین تمام شد ملائکه بسوى خدا ضجه کردند و گفتند: پروردگارا آیا جا دارد:  حسین(ع) به این مصیبت دچار شود که صفى و پسر پیامبر(ص) تو است؟  خداى توانا سایه حضرت قائم علیه السلام را به آنان نشان داد و فرمود: من بوسیله وى از افرادى که در حق حسین (ع)ظلم کردند انتقام خواهم کشید.